Krynolina w krzywym zwierciadle satyry

Zadaniem krynoliny było nadawanie odpowiedniego kształtu spódnicy, poprzez jej powiększenie.

***

Wielbicielką krynoliny, a zarazem jej wielką propagatorką była cesarzowa Eugenia (żona Napoleona III).

Poniżej obraz Franza Winterhaltera z 1855 roku, przedstawiający właśnie cesarzową Eugenię wraz z damami dworu w krynolinach.

Poniżej zdjęcie kobiety w krynolinie z 1860 roku.

Z uwagi na niską cenę, z czasem szał krynolinowy opanował prawie wszystkie warstwy społeczne. Nosiły ją nawet służące, oczywiście w skromniejszym wydaniu. Na fotografii poniżej kontur krynoliny widać dość wyraźnie u pierwszej kobiety po lewej stronie.

Prosta fryzura, rysy twarzy, a do tego niestaranny – by nie rzecz – niechlujny strój dziewczynki na zdjęciu poniżej nie pozostawiają wątpliwości, że nie jest ona wysoko urodzona. Co nie zmienia postaci rzeczy, że ma na sobie krynolinę.

***

W dzisiejszym wpisie chciałaby zająć się nie tyle opisem zmieniających się pod wpływem mody kształtów krynolin, co raczej tym, jak wyglądało w praktyce ich używanie. Ale może zacznijmy od początku, czyli od kupowania.

***

Następnie ten „drobny pakuneczek” trzeba było przywieść do domu. Niestety jak na złość, nie chciał zmieścić się w środku dyliżansu. Choć z drugiej strony może to i dobrze, bo gdy zapakowany na dachu dyliżans zajeżdżał pod dom, wszystkie sąsiadki z ulicy widziały, że „dama” kupuje kolejną krynolinę.

Po przywiezieniu do domu takiego „modowego cacka”, trzeba było go założyć. Proponuję zwrócić uwagę na pasy na czwartym zdjęciu poniżej, które przytrzymują służącą, tak aby mogła ubierać swoją panią, nachylając się do niej pod kątem.

I może jeszcze ta sama czynność w krzywym zwierciadle satyry.

Proszę zauważyć, że na poniższej ilustracji służąca też posiada ten typ garderoby, tyle że skromniejszy.

Po założeniu tego symbolu próżności kobieta wyglądała tak:

A według satyryków tak:

***

Chyba żadna część kobiecej garderoby nie doczekała się tylu satyr, co krynolina. Dzięki czemu możemy zobaczyć, z jakimi trudnościami wiązało się jej noszenie. Ale czegóż nie robiono dla mody!

Po pierwsze targana wiatrem na ulicy nadymała się jak balon, a czasami unosiła spódnicę, odsłaniając damską bieliznę, ku uciesze panów.

Czasami zdarzało się, że suknia elegantki zajęła się ogniem, a wtedy wszyscy spieszyli na ratunek.

Było też nieco trudności przy mijaniu się w drzwiach.

W wagonie po wejściu elegantek w krynolinie przedział sześcioosobowy stawał się dwuosobowym. Choć pasażerowie nie chcieli tego zrozumieć i na siłę pchali się do środka. 

Ale takie trudności to nic. Prawdziwa elegantka pamiętała o tym, by nawet na wieś założyć krynolinę dla oczarowania miejscowych chłopów.

***